McDusia: Frytki kontra poezja

bez spojlerów

Borejkowska kuchnia, czyli synonim rodzinnego ciepła, miejsce, w którym tajemnicza magia sprawia, że wszyscy czują się jak u siebie w domu, a nawet lepiej, została w dziewiętnastym tomie Jeżycjady Małgorzaty Musierowicz, „McDusi”, przemianowana na pomieszczenie upokorzeń. Tyle, że sama autorka najwyraźniej tego nie dostrzegła.

Gra tajemnic: Człowiek czy maszyna?

bez spojlerów

„Gra tajemnic” (ang. „The Imitation Game”) nie jest filmem ani o wojnie, ani o szpiegach, ani nawet o złamaniu Enigmy. To opowieść o człowieku, który nie potrafił być „normalny”. I z takim właśnie nastawieniem najlepiej jest przystąpić do seansu obrazu Mortena Tylduma.

Podczas II wojny światowej matematyk Alan Turing (Benedict Cumberbatch) zostaje zatrudniony przez rząd brytyjski po to, aby pomóc złamać kod Enigmy. Wraz z kilkuosobowym zespołem kryptologów, wśród których znajdują się Hugh Alexander (Matthew Goode) oraz Joan Clarke (Keira Knightley), dnie i noce stara się rozszyfrowywać wiadomości przesyłane między nazistami. Naukowcy walczą zarówno z czasem, jak i niechętnymi przełożonymi, zaś sam Turing musi również stawić czoła kolegom, którzy nie są przekonani co do przydatności jego prac nad urządzeniem mającym złamać Enigmę.

Co mówią umarli: Gdy wyobrażenie przegrywa z rzeczywistością

bez spojlerów

W słonecznej Kartagenie w Hiszpanii znaleziono zwłoki nastolatki. Podejrzany pojawia się niemal natychmiast, więc z pozoru dziecinnie łatwe śledztwo zostaje powierzone niedoświadczonemu policjantowi, Juanitowi Proazie. Szybko okazuje się jednak, że sprawa jest o wiele bardziej skomplikowana.

Rafael Estrada to debiutant, który karierę zaczynał tworzeniem komiksów oraz rysunków satyrycznych, a „Co mówią umarli” to pierwszy z trzech zaplanowanych tomów kryminalnych przygód Juanita Proazy. Estrada rozpoczął bardzo ambitnie, porywając się na ciężki i wymagający wyczucia temat pedofilii. Efekt końcowy jest przeciętny.  Pisarz bardzo sprawnie stworzył świat, w którym toczy się akcja i miał konkretny pomysł na książkę. Podejrzany „Klub Lolity”, w którym starsi mężczyźni studiują słynne dzieło Nabokova, to interesujący wątek i to, co tak naprawdę przyciągnęło mnie do tej powieści. Jedyne, co zawiodło, to wykonanie – wyraźnie widać brak warsztatu Estrady. „Co mówią umarli” to kryminał, więc powinien trzymać czytelnika w niepewności do samego końca, mylić tropy i zmuszać do wytężonego myślenia, co w tym przypadku niestety wypadło bardzo blado. Estrada za szybko podaje czytelnikowi rozwiązanie zagadki jak na tacy sprawiając, że dalsza lektura nie jest już tak interesująca.

Agent Carter 1x01 i 1x02: Odlotowa agentka

bez spojlerów

Jeśli jesteście w podobnym wieku, jak ja, pewnie kojarzycie kreskówkę „Odlotowe agentki”, w której trójka nastolatek potajemnie walczyła ze złem, używając w tym celu różnych wymyślnych gadżetów, takich jak laser w szmince czy nawigacja w puderniczce. Nowe dziecko Marvela, czyli serial „Agent Carter”, od razu skojarzyło mi się z tamtą serią – i jest to skojarzenie jak najbardziej pozytywne.

Fabuła serialu stacji ABC rozpoczyna się w 1946 roku, już po dramatycznych wydarzeniach pokazanych w „Kapitanie Ameryce”. Peggy Carter (w tej roli Hayley Atwell) pracuje w SSR (Strategic Scientific Reserve), tajnej organizacji, poprzedniczki SHIELD. W opanowanym przez mężczyzn świecie (nie tylko) szpiegostwa Peggy stara się pokazać swoją wartość. Dodatkowo, w tajemnicy przed przełożonymi, podejmuje się oczyszczenia reputacji Howarda Starka (Dominic Cooper), którego oskarżono o nielegalny handel śmiertelną bronią. W tym zadaniu Peggy pomaga Edwin Jarvis (James D'Arcy), lokaj Starka.

Kultura to nie prokrastynacja, czyli podsumowanie roku, część druga

Druga część mojego podsumowania 2014 roku. Tym razem filmy, książki i muzyka (pierwsza, serialowa, do przeczytania tutaj).

Muszę przyznać, że w ubiegłym roku trochę (a nawet bardzo) zaniedbałam nowości zarówno filmowe, jak i muzyczne. Z książkami było już trochę lepiej, jednak wyraźnie widzę, że większość mojego wolnego czasu pochłonęły seriale. W tym roku trzeba to zmienić!

Buty do tańca, lufa od strzelby i metafory z kosmosu: świat według Alexa Turnera

Uwielbiam dobrze napisane teksty piosenek. Bywa, że gdy muzycznie nie podoba mi się jakiś utwór, i tak jestem w stanie go polubić, jeśli tylko oczaruje mnie tekstem. Wręcz przepadam za wymyślnymi metaforami, drugim dnem oraz pięknymi porównaniami… I to jest jeden z powodów mojej miłości do Arctic Monkeys. Alex Turner pisze teksty czasem wręcz genialne, bawi się słowami i potrafi mówić o rzeczach zwyczajnych niezwyczajnie, a poszczególne wersy na długo zapadają w pamięć. Z okazji 29. urodzin Turnera (które świętował we wtorek) przygotowałam listę moich ulubionych fragmentów jego tekstów (z moimi komentarzami przy kilku, jako że nie mogłam się powstrzymać):

Kultura to nie prokrastynacja, czyli podsumowanie roku (część pierwsza)

„Tak, tak to sobie tłumacz”, myślę, sięgając po kolejny odcinek ulubionego serialu, następną czytaną równocześnie książkę czy jeszcze jeden film. Mój leniwy umysł już dawno uznał, że to wszystko zalicza się do robienia „czegoś pożytecznego” i „nie marnowania czasu”. Nie wątpię, że w końcu tego pożałuję, jednak teraz moje sumienie wydaje się być spokojne. I tego się trzymajmy!

Oto podsumowanie mojego prywatnego roku w popkulturze (w tej części jedynie seriale, ponieważ aż za bardzo się na ten temat rozpisałam):